|
Koos en Adri Batist gaan al een aantal jaren met Joop Visser
mee naar Ghana en helpen hem zijn droom (letterlijk) op te bouwen.
Hier het verslag van dit jaar.
GHANA
2008
Zo,
Adri en ik zijn weer terug uit Ghana. Dit jaar zijn wij daar voor de
vijfde keer geweest.
Boven verwachting stond het
project er bij zoals afgesproken vorig jaar. Het huis van Joop was
gemetseld tot een hoogte van 2,57 m. Hier moeten dan alleen de
topgeveltjes nog op en dan is zijn woning ook gemetseld. Dan kunnen
de daken er op en dat was de bedoeling voor dit jaar. Zoals te
verwachten was het weer erg warm en vochtig. Ook het weer in Ghana
is van slag. Juni moet in principe de fijnste maand zijn. Beetje
bewolkt, zodat de zon geen vrijspel heeft en af en toe een
verfrissend buitje. Maar nu is het warm en vochtig en flinke buien,
waarin binnen een kwartier ongeveer 10 cm water valt. Je hebt er
weinig last van maar de onverharde wegen zijn daarna voor een paar
dagen onbegaanbaar. Wij zijn erg voorzichtig met het rijden, maar
hebben toch een keer vastgezeten. En Adri zat dan ook volledig onder
de modder toen zij hielp bij het loskomen. Maar daar gingen wij niet
voor. Er moest gebouwd worden. Eerst iemand zoeken die de daken kon
maken. Die hadden wij snel gevonden. Dan het hout kopen. Dat duurt
een hele dag. Bij het eerste dak hebben wij de timmerman, die het
dak zou maken, zijn gang laten gaan. Hij kreeg de opdracht koop: het
nodige hout voor het bedrag. wat ik ervoor uitgetrokken had, en laat
ons weten wat het kost. Wij hadden een begroting, dus dat was onze
richtlijn. Toen hij terug kwam waren wij verheugd want het was
binnen de begroting. Wij begonnen al stiekem te denken aan het
tweede dak. Het hout mocht gekocht en op het werk afgeleverd worden.
Dat was binnen twee dagen geregeld. Dus een week na onze aankomst
kon men beginnen met het dak. Dat werd volledig in het principe van
handwerk uitgevoerd. Er kwam geen machientje
aan te pas. Voor ons in
Europa onbegrijpelijk maar dáár de werkelijkheid. Grote schuine
kanten voor de nokgording en de muurplaten werden met een blokschaaf
er aangelopen. Iedere balk werd met de hand afgezaagd. Alle lassen
werden met de handzaag gemodelleerd. Gaten voor de bouten met de
hand geboord. Prachtig om te zien maar economisch en efficiënt
onverantwoord. Maar dit is Ghana, zo hoort dat. Zo heb ik dat
geleerd en zo kunnen wij het. Maar gaan we daar wat aan doen? Kleine
dingen uitleggen waarom men het anders moet doen? Technisch
eenvoudige hulpmiddelen aanreiken. Alles heel klein en eenvoudig.
Niet om dat zij dom zijn, maar om hun aangeboren cultuur een klein
beetje om te buigen. Logisch denken, eenvoudig denken en niet letten
op wat geweest is. Als het sneller kan, doen. Als het minder
inspanning kost, doen. Zo heb ik uitgelegd het principe van een
dommekracht. Op een bepaald moment staan er drie Ghanezen met alle
macht aan een balk te duwen en te trekken om deze op hoogte houden,
zodat een vierde er een draadnagel er in kan slaan om deze vast te
zetten. Toen heb ik voorgedaan, met een balk en domp, om dit met een
persoon te doen en die deed het
ook
nog eens met een voet en had zijn handen vrij om wat vast te houden.
Maar de rest van de bouw hebben zij dat ook gedaan: 100% winst.
Regelmatig was ik in discussie met de Ghanezen over de maatvoering.
Dan mis je de Gamma, want al het hout hier is ruw gezaagd en is
gevarieerd in zijn afmetingen. Daar kan zomaar anderhalve cm in
zitten. Probeer daar maar eens een vlak dak mee te maken. Als zij
een lat moeten zagen kan daar ook zomaar een cm verschil in zitten
en ga zo maar door. Ik heb al de bijnaam van “Mister one cm”. Maar
met enige uitleg zijn we toch tot elkaar gekomen en na 14 dagen lag
er toch maar een mooi dak op. Geheel op onze manier, balken, platen,
folie, tengels en panlatten. De bamboe-tiles komen later, maar die
passen er precies op.

Toen wij dit zagen aankomen
hebben wij de stoute schoenen aangetrokken en zijn na overleg met de
timmerman het hout voor het tweede dak gaan kopen. Dat hebben wij
zelf gedaan, omdat wij dachten goedkoper terecht te kunnen. Ook wij
deden daar een dag over en dat was een hele belevenis. Eerst Alex,
Anthonie en Ken “the woodmarket”opgestuurd om het hout uit te zoeken
volgens onze specificatie. Toen kwamen zij terug en ging ik mee om
te kijken of dat hout geschikt was. Toen dat was gebeurd, moesten
zij weer langs om over de prijs te onderhandelen. Toen kwamen zij
terug met de bedragen en de rekeningen. Ze kregen van ons het geld
en gingen betalen. Toen moest het transport naar de bouw geregeld
worden.
We dachten dat we klaar waren,
maar het hout kwam toch niet op het moment dat wij dachten. Door het
slechte weer, een leverancier die niet op tijd de dakplaten leverde,
kwam het transport veel te laat op de
bouwlocatie
en raakte vast in de modder. Wagen lossen in het donker, nachtwacht
er bij tegen diefstal, en de volgende dag regelen dat we het hout
wel op de juiste plek kwam. Dit kostte weer extra geld. Maar
uiteindelijk was alles er.
De laatste maandag dat wij daar
waren is de timmerman begonnen met het tweede dak. ’s Morgens, op de
donderdag dat wij vertrokken, kwam er een nachtwacht, onze
toeverlaat Frankie, melden dat alle balken, platen en de folie al op
het tweede dak gelegd waren en dat zij nu bezig waren met de tengels
en de panlatten. Dit hadden zij in vier dagen voor elkaar gekregen.
En was tien dagen sneller!
Over leren gesproken,
fantastisch, en daar gaan we voor.
De afspraak
is gemaakt, dat wij het laatste deel van zijn aanneemsom pas betalen
als, hij ons een foto stuurt waarop duidelijk zichtbaar is dat de
pannen er heel en netjes opliggen.

Wij zijn blij dat we weer terug
zijn maar nog blijer dat de missie gelukt is. Wij danken hierbij
iedereen die financiëel iets bijgedragen heeft aan het project. Als
er mensen zijn die hierdoor in de verleiding komen om mee te doen,
dan kan dat. Uw giften zijn altijd welkom.
We hopen zo volgend jaar door
te kunnen gaan met het gastenhuis.
Adri en Koos Batist
 |
|