 |
||||
|
2 African Dreams, Jan van den Hurk Bezoek vanuit Oude Westen Pastoraat (Bouw)verslag 2008: Koos en Adri Batist
|
||||
|
(binnengekomen) februari 2011 ____________________________
Najaar 2010 had ik het genoegen ruim 5 weken te gast te mogen zijn bij mijn oude schoolmaat Joop in Ghana. Ik was hem toevallig – na zo’n 45 jaar – weer op het spoor gekomen via internet en zijn eigen, jawel, ‘African Dream’ site.
Meteen een mailtje gestuurd en ook vrijwel direct een reactie die wel duidelijk maakte dat hij ‘Sjengske van de bakker in Brabant’ nog wel kende en wat belangrijker was, hij nodigde me meteen van harte uit om hem op te zoeken in zijn zojuist bijna gereedgekomen en zelfgebouwde compound (zie de eerdere verslagen van Koos ‘de perfecte architect’) van African Dream met eigen gastenverblijf.
Dit was niet veel minder dan een geschenk uit de hemel, aangezien ik het idealisme uit mijn jeugd om in Afrika mensen te helpen nooit ben kwijtgeraakt, ook al heb ik ooit– anders dan Joop – afgezien van een leven als missionaris. Al die tijd heb ik mijn eigen kleine ‘African Dream’ stiekem behouden en na pensionering vond ik het dan ook tijd om te kijken of er niet iets nuttigs voor me te doen zou zijn in Afrika. Daar leek het me nooit te laat voor, al bleek een reguliere weg daartoe al snel wat moeilijker begaanbaar dan gedacht. Joop’s uitnodiging was dus niet aan dovemans oren gericht!teen bij aankomst bleek eigenlijk al dat het een prima keuze geweest was om daadwerkelijk te gaan, hoewel mijn echtgenote (nog) niet mee ging om toch vooral mijn ideaal niet in de weg te staan. De ontvangst was meer dan wat je zelfs van een oude maat mag verwachten, zeker met de bijdragen van zijn Ghanese vrienden en kompanen in zijn Dream, Emefa en Ken, Selali, Sesi en Selii, overweldigend warm! En dit is zo al die tijd gebleven. Ontbijten met muziek van Ken en ‘s avonds regelmatig een drankje met muziek van Ken, dan duurt een dag nooit lang, ook al begon die voor mij doorgaans wat onbetamelijk vroeg….!
Met Ken ben ik o.a. een dag te gast geweest bij een soort sekte van ‘Daughters of Sion’, die een vrouwendag hadden en waar Ken als zanger/entertainer optrad. Geweldig hoe hij dat doet en ter plekke toepasselijke teksten verzint (...zelfs dat hij zelf dagelijks bacillenkiller Sidalzone gebruikt (??), het product van de sponsor van dit alles!).
Op de compound heb ik slechts wat aan de ‘finishing touch’ mogen bijdragen door het mee- en aanbrengen van een 50-tal Hollandse spotjes, die wat warmer licht verspreiden dan de gebruikelijke Ghanese knotsen van spaarlampen, die ook met een fraaie knal blijken te kunnen exploderen trouwens...
Wat me het meest aansprak was dat Joop me meenam naar het naar hem genoemde schooltje in Zenu, zo’n 17 km van Oyarifa, maar wel meer dan een uur rijden met Ken of de taxi over vaak nauwelijks bestaande wegen.
Ik trof daar een
enthousiast echtpaar Mary en Anthony, die samen met een aantal veelal
jonge docenten, een complete basisschool runnen. Gestart in 2003 als
ideëel privé project met een handjevol leerjongens en meisjes van
Anthony als kunstenaar/houtbewerker, krijgen er nu zo’n 300 (!)
leerlingen dagelijks les én een op school bereide warme maaltijd in een
zelf bij elkaar gescharreld, maar degelijk gebouw van steen met
golfplaten dak. Ik was diep onder de indruk, temeer daar ik –zelf een
leven als docent achter de rug- zag dat het niveau van de lessen heel
behoorlijk was. Alles gaat in het Engels, toevallig mijn specialiteit,
en ik had van een uitgever in Nederland heel modern onderwijsmateriaal
Engels voor de basisschool mee gekregen, inclusief prachtig
geluidsmateriaal met liedjes, iets wat de kinderen overal, maar zeker in
Afrika, erg aanspreekt. Hier in Moergestel zouden ze er jaloers op
zijn...! Nu moest er nog wel een cd speler komen
Tussendoor ben ik enkele dagen alleen op reis geweest, naar de kust en naar Kumasi en Nkoranza, waar ik nog een mooi project ‘Hand in Hand’ bezocht, waar een jonge dorpsgenote elke zomer 5 weken vrijwilligerswerk doet met door familie verstoten geestelijk gehandicapte jongeren. Petje af hoe ze daar een warm thuis voor weten te scheppen!
Ja, en Joop dan? Nou,
die is weer net zo onmisbaar op zijn plek nu als hij waarschijnlijk
eerder overal in Ghana (en Rotterdam?) geweest is. Ik heb daar enkele
staaltjes van mee mogen maken, bv. in Nima, een deel van
Het was wat moeilijk om na bijna 6 weken afscheid te moeten nemen van dit nieuwe ‘thuis’, al was ook het weerzien met mijn eigen Marijke, na 7uur vliegen en een in die korte tijd zo’n 40 graden (!) gedaalde temperatuur, natuurlijk hartverwarmend. Heel welkome warmte als je in alleen een dun Ghanees bloesje op een besneeuwd Schiphol landt bij -8 graden....effe wennen weer dus!
Jan van den Hurk
|
||||
|
(binnengekomen) juni 2011 ____________________________ Impressies van Kees & Ria Boon
Met dit lied, gezongen door Ken Carbonu waarbij hij zichzelf op de gitaar begeleidde, heeft hij zich wat mij betreft zich muzikaal op de kaart gezet. Maar niet alleen muzikaal: in de tekst klinkt door hoe hij in het leven staat, en waar hij naar toe wil. Dit is zijn levensmotto.
Ria en ik verbleven van 1 tot 10 oktober 2010 in Ghana bij Joop, Ken & Emefa en de kinderen. Voor mij een tweede ontmoeting met het land Ghana, voor Ria haar Afrika-doop. Het was een bijzonder soort vakantie om tijdelijk een inwoner van Oyarifa te zijn, het dorp in de buurt van de hoofdstad Accra, waar Joop en zijn Ghanese familie hun leven leiden, beter gezegd delen met de plaatselijke bevolking en de vele gasten. Er zal niet gauw een dag voorbij gaan zonder bezoek: dan de buurman met een verzoek, werklui die graag hun dagloon willen ontvangen, vuilnisophalers, oude vrienden die even langskomen, een jong stel dat als touroperator belangstelling heeft voor het bijna voltooide gastenverblijf enz.
Gesprekken en muziek zijn belangrijke ingrediënten bij een bezoek aan Joop, en een lekkere bak èchte koffie. Dit zijn de vaste elementen die ondanks stroomuitval gewoon doorgang vinden. Soms zaten Joop en ik zwijgend achter onze laptops om de mail te checken of anderszins het internet te bekijken. Ook dat waren bijzondere momenten.
Een zaterdag in Accra om “even” een tweetal zaken te regelen, neemt, een lekke band incluis, een groot deel van de dag in beslag. De zojuist gemaakte pasfoto voor het nieuwe paspoort van Joop vindt geen genade in de ogen van de medewerkster van de Nederlandse ambassade (een megalomaan gebouw, gebouwd van onze belastingcenten) zodat er opnieuw gereisd moet worden door het drukke verkeer van de hoofdstad naar die ene winkel waar ze het tegen Westerse prijzen (!) wel goed blijken te kunnen. Voor het sluiten van de ambassade blijkt het nog wel net te lukken. Hoewel er voor de ambassade niet gestopt mag worden door auto’s, werkt de beproefde truc van Ken goed: gewoon je motorkap omhoog doen en wat water uit de fles in het koelsysteem gooien. En als je dat nu maar lang genoeg rekt, kun je wel even blijven staan…
Zondagmiddag 10 oktober zijn we met onze ‘vaste’ taxichauffeur naar het vliegveld gegaan om Ria weg te brengen. Zelf zou ik de volgende week nog blijven voor het geven van een Daisy-training aan docenten om gesproken boeken te maken voor blinde en slechtziende leerlingen. Dit vindt plaats in een gebouwtje van de Ghana Blind Union, waar toevallig ook Deense optometristen zijn neergestreken om gratis oogmetingen bij de bevolking. In die week is er ook onder grote belangstelling een oogkliniekje geopend.
Leuk was het dat Ken en Emefa de moeite namen om mij in het hotel op te zoeken, waar we op het houten terrasje uitkijken over de oceaan. Op de hotelkamer heb ik nog een opname gemaakt van een paar liederen van Ken. (Luister maar naar Ocean View). Tijdens de ‘white cane day’ op het centrum werd ik ook vereerd door een bezoek van Joop himself. Dat Joop een bekende verschijning in Accra is, werd mij ook daar duidelijk.
Op 17 oktober verliet ik Ghana. Voor hoelang?
Gelukkig hebben we nog regelmatig contact met vooral Emefa omdat Ria de kettingen die Emefa zo als kunstenares maakt in Nederland verkoopt voor het project African Dream. Zo blijven we op de hoogte van de ontwikkelingen in Oyarifa.
Klik op de foto om naar haar
website te gaan:
Wilt u wat bestellen, mail dan naar: africanart27@gmail.com
Kees en Ria Boon
|
||||
|
januari 2010 ____________________________
Adri en ik zijn weer thuis, terug uit Ghana en het was weer een belevenis.
Het gastenhuis is gereed in de
ruwbouw. Dat wil zeggen, de fundering is er, de wanden en de verdieping
vloer zijn aanwezig, de houten wanden op de eerste verdieping staan er
en het dak is compleet aangebracht. O ja, de houten kozijnen staan er
ook al in. Dus men hoeft alleen nog de Alles staat er voor Ghanese begrippen mooi strak bij. Het heeft wat moeite gekost maar het is gelukt. Voldaan zijn wij dan ook naar huis teruggekeerd. De groeten van Adri en Koos
|
||||
|
Zondag, 20 december 2009 ______________________
Hallo, hier is
de 2e mail uit Ghana. Dit heeft wat moeite gekost. Na 6
pogingen hebben wij dan nu een locatie, die stroom heeft en ook nog een
satellietverbinding. Nu nemen wij die verbinding wel zelf mee, maar
toch……. het werkt. Telkens was de stroom eraf, of de zaak sloot over een
half uurtje, of we kregen geen verbinding met de satelliet. Nu kom je er
wel achter in welke weelde
Door al deze toestanden kan ik ook de e-mails niet lezen. Het duurt zo lang voordat het bericht te voorschijn komt, dat het veel te veel kost via de satelliet. Dus daarom bij deze mijn excuus voor het niet beantwoorden van de mails.
Zo, nu dan wat nieuws uit Ghana:
met de bouw gaat het uitstekend. Een deel van het dak , de nok en de muurplaten met trekbalken* liggen er al. Nu moeten wij met de houten wanden gaan beginnen. Het heeft wat moeite gekost, om dat de timmerlieden bij te brengen. Zij willen eerst het dak afmaken en dan de wanden. Maar dat gaat niet, want de wanden hebben een dragende functie voor het dak. Dan krijgen wij het dak nooit meer op de juiste hoogte. Dus op een morgen eerst uitgelegd, hoe de belastingen op het dak werken en dan gewezen op de noodzaak van de ondersteuning. Na een uurtje hadden zij het door. Dus zijn wij nu al drie dagen bezig om alles voor te bereiden. En a.s. maandag gaan we beginnen met het stellen van de onderdelen. We hebben wat nieuwe tegenslagen gehad, maar dat mag de pet niet kreuken. Wij zien het hier wel zitten, dat de doelstelling gehaald gaat worden.
Om nog iets van hier te vertellen: Joop is verbonden als assistent- onderwijzer aan een lagere school in Zeno. Nu is daar al elektriciteit, maar nog geen meter. Daar is wel voor betaald, maar die is nog niet geleverd. Joop gaat er achteraan om uit te zoeken wat er loos is. Er blijkt nu, dat de man met al het opgehaalde metergeld, iets anders heeft gedaan. Nu: er ontstaat een geweldige rel in het dorp, maar binnen twee weken komt er een meter. Maar daarna komen ook de andere meters en er zullen koppen rollen in Zeno
Wij denken ook, dat wij niet de platen voor het dak hebben gekregen, die we betaald hebben. Ze zijn zo slecht, dat de lagen onderling loslaten. We zullen wat extra spijkers gebruiken.
Ik kan ook niet regelmatig mailen met Adri, maar ik bel haar om de andere dag even op. Even haar stem horen en dan gaat het wel weer. Met ons persoonlijk gaat het goed hier. Ook met de fam. Carbonu en de andere personen hier op de plot.
Wij zaten om elf uur bij RUFUS PARK om te e-mailen, maar zij gingen pas om twaalf uur open. Het is nu zover. Voor twaalf uur drinken wij geen alcohol, dus ik ga nu afsluiten, want ze komen de bestelling opnemen. Het weer is hier nog steeds warm met af en toe een buitje. Vannacht ben ik wakker gehouden door een mug en dus heb ik om 1.30 uur mezelf ingesmeerd met muggenolie. Daarna heb ik geslapen tot acht uur.
Zo, nu dit allemaal geschreven is, kan ik weer met een gerust hart verder.
Heel veel groeten van Joop en mij.
Koos
|
|
|||
|
Vrijdag, 13 november 2009 ________________________
Het is nu tien over vier en de jongens zijn voor deze week klaar en naar huis.
Jullie zullen wel begrepen hebben, dat wat de e-mailverzending betreft
het wat moeilijker is dan in het begin van dit jaar. We hebben namelijk
nog geen stroom voldoende om de laptop voluit te kunnen gebruiken. Ik
De vlucht was weer prima en de ontvangst als vanouds. Dus het bier stond
klaar. Na een paar dagen wennen zijn we de maandag erop begonnen: gelijk
goed er tegenaan. Het metselwerk is nu gevorderd tot de bovenkant van de
lateien*.
Daar moeten nog twee volle lagen bovenop en dan nog de twee topgevels.
Dat is het laatste metselwerk dan gaan we beginnen met het dak. Het hout
hebben we al binnen en de pannen ook, dus die zorgen zijn voorbij. Als
we nu ook uitkomen met de kosten
We hebben op de houtmarkt al ons hout gekocht, allemaal balken van 16 fth* lang en ze zijn 5 x 15 cm, dat is mooi. Maar de balken die we krijgen zijn variabel in lengte van15 tot 18 fth.
Gelukkig heb ik met 14 fth gerekend, dus we hebben voldoende en kunnen
dus ook wat extra’s doen. Met de multiplex platen is het wat minder
gesteld. We kochten 209 platen van 12 mm dik, 122 x 244 cm. We zouden
deze de volgende dag ophalen, maar 's avonds stond ineens de wagen op de
plot met de platen. Ze hadden ze besteld en de chauffeur was bereid om
door te rijden en het transport koste niets.
En nu komen we platen te kort. Dus heeft Joop een boze brief geschreven, en aangegeven, dat hij verwacht, dat wij een aantal 12 mm platen erbij krijgen en dat we de afwijkende maten zullen uitsorteren tijdens het werk. Als dit achter de rug is, krijgt de leverancier een telefoontje van ons en dan kan hij de platen komen ophalen voor zijn rekening. Dat zal hij niet leuk vinden en misschien ook niet doen. Wij wachten af! De eerste tegenvaller hebben we inmiddels ook gehad en dat was, dat de lateien twee keer gestort moesten worden. De eerste keer is geheel mislukt. Dit komt hierdoor: de man die dit zou doen had het zand en de cement al gemixt, zonder dat hij kon weten of de bekisting op tijd klaar zou zijn. Dat was niet zo en dus heeft dit een nacht overgestaan. Normaal zou ik dit afkeuren, maar de volgende dag hebben we er twee balen cement aan toegevoegd en het toch geprobeerd. Ik dacht: "Dat heeft hij meer gedaan" en heb dus de lateien laten storten. Toevallig werd ik een beetje ziek, dus hebben de lateien vier dagen in de kist gezeten. Dat moet voldoende zijn om te kunnen ontkisten. Bij het ontkisten werd al gauw duidelijk, dat er iets niet goed was. De stukken beton vlogen om onze oren. Alle hoeken braken af en bij controle was de beton nog niet eens hard. Dus het besluit om te slopen was snel genomen. Het cement was die nacht geheel uitgewerkt.
Wie dit zal betalen is nog niet beslist. Maar vandaag zijn de laatste lateien gestort en al het sloopbeton is op een hoop gegooid. Maandag gaan we weer verder. We lagen vóór op de planning, maar die voorsprong zijn we nu kwijt. Nu gaan we proberen om bij het timmerwerk van het dak en de wanden weer wat terug te verdienen. Ik ben nu bij elkaar drie dagen aan de dunne geweest, maar verder gaat alles hier goed. Nog geen controle van het rijbewijs gehad en ook niet van de bouwvergunning, dus we zullen er het beste van hopen. De volgende keer zal ik iets vertellen over dingen, die hier in Ghana allemaal mogelijk zijn op het gebied van elektra.
Groetjes aan iedereen van Joop en Koos
|
||||
|
KOOS BATIST: Voor de tweede maal dit jaar naar Ghana oktober 2008 ________________________________________________________
Ja, het verlossende woord is gekomen uit Ghana. Joop Visser heeft voldoende geld om het gastenhuis in ruwbouw af te kunnen maken. En ik zal dat met veel plezier gaan doen. Het gaat allemaal wel snel nu. Het is nu 5 oktober en 28 oktober vertrek ik richting Ghana. Er moet nog veel gebeuren, visum aanvragen, prikken halen en malaria pillen slikken. Adri komt mij achterna op 9 december en samen komen wij terug op 12 januari 2010. Wij zullen daar Kerst en Oud en Nieuw vieren samen met de Ghanezen. Ik ben benieuwd of zij daar ook vuurwerk hebben. Dat zal wel niet, want alles is zo droog daar dat dat een grote brand wordt. Kerst zal wel bijzonder zijn, want een viering op de zondag is al een belevenis laat staan met de Kerst. Mijn slaapkamer staat al klaar in het huis van Joop. De familie Carbonu verhuist deze week ook naar hun nieuwe woning. Dus straks met z’n allen op de locatie gezellig pionieren. Adri zal voor Joop zijn huis de gordijnen maken als ik na aankomst de juiste afmetingen en de ophang- mogelijkheden heb doorgegeven aan haar. Ook zal er een oplossing voor de koelkast gevonden moeten worden nu alles op de windmolen aangesloten moet worden. De koelkast kan daar niet bij die vraagt te veel. Dus gaan we opzoek naar een koelkast die op gas kan draaien. Die zijn veel duurder dan de normale elektrakoelkasten. Ik wens u van deze plek prettige feestdagen en een voorspoedig 2010 ook namens Adri en hopelijk tot ziens in januari.
Koos Batist
|
||||
|
Bezoek vanuit het Oude Westen Pastoraat ________________________________________________________
Omdat een
goede vriendin van ons voor 9 maanden vrijwilligerswerk in Ghana is gaan
doen, werd er besloten haar op te zoeken. Vanuit het Oude Westen
Pastoraat in
Natuurlijk
hebben we ook Joop zijn prachtige plek bezocht, nog niet helemaal klaar
misschien, maar ontvangst met een heerlijke kop koffie maakt alles goed
en hemels. We hebben met Joop, Ken en zijn gezin vele genoeglijke uren doorgebracht. Daarna zijn we op rondreis gegaan. Het Mole park, een projekt bezocht van Meet africa rural village experience en de werkplek van onze vriendin Tytsia in Navrongo.
Ghana
is een geweldige ervaring en door de vriendelijke en warme ontvangst van
Joop en de familie Carbonu een onvergetelijke reis.
Met vriendelijke groeten, en Tytsia de Jong
|
|
|||
|
is een jonge vrijetijdsmanagement studente van 22 jaar. Zij is voor een stage, in het kader van haar studie, naar Ghana gegaan. Doel van haar stage was om een voetbaltoernooi te organiseren in Madina. _____________________________________________
Welcome to Ghana!
Mijn
eerste momentje begon al bij de gate van Schiphol, daar heb ik Frank
ontmoet, een Ghanees uit Zweden. Het was heel gezellig en maakt het
wachten veel korter. Uiteindelijk hadden we een uur vertraging, maar het
was een prima vlucht en goed verzorgd door KLM. Tijdens de vlucht heb ik
Peter en Steven ontmoet, zij zaten naast mij. Na een veilige landing,
hebben zij mij geholpen met mijn koffer en keyboard. Ondanks dat ik toch
een beetje last had van een gezonde spanning, voelde ik me eigenlijk
heel veilig. Steven heeft met mij gewacht tot dat Ken naar mij toe kwam.
Uiteindelijk heb ik drie e-mail adressen en telefoonnummer
uitgewisseld....to keep in touch.....
Op
het moment dat ik Ken en Irene ontmoette was het helemaal goed. Thuis
aangekomen had Ken een liedje voor mij gemaakt en heb ik de rest van de
familie ontmoet. Daarna heb ik lekker geslapen, mijn eerste nachtje
Madina.
Maandag worden er veel toernooitjes gespeeld bij ons achter op het veld,
dan zal ik samen met Ken coaches benaderen voor mijn project. Het echte
organiseren gaat deze week beginnen. Mijn project wordt zeer serieus
genomen en gaat op dit moment eigenlijk sneller dan de planning.
Project; week drie
Het
project in een notendop....
KIP
Kip
moment (voor iedereen die me een beetje kent.....als ik een beetje kan
zien dat het van een dier is...dus bot of graat....dan haak ik af)
Heimwee, het is een soort van lelijke kribbel..het komt het en het gaat. Vier weken geen woord Nederlands praten helpt. Ik kan dus totaal niet wennen aan het weer. Het is heel raar de ene dag is het zo ongelofelijk warm dat je bijna niets kunt doen en de volgende dag regent het hard en is het koud (22 graden). Op zich echt koud heb je het nooit in vergelijking met Nederland, maar dit weer schijnt nu winter weer te zijn in Ghana. Het gevolg is dat ik al twee weken lichaamspijnen heb en verkouden ben. Thuis en in de wijk heerst er Malaria….maar ik kan zeggen elke avond slik ik mijn malariapilletjes…. en ik wordt heel erg goed in de gaten gehouden door mijn familie hier. Het is apart weer maar je hoort hier geen mens klagen over het weer…
Hygiëne is niet zo als in Nederland, met eten was Seli voor mij altijd
heel voorzichtig, ze wist precies waar ik wel en niet kon eten. Hygiëne
is wel belangrijk maar lang niet vergelijkbaar met de Europese normen
van hygiëne. Zo heb je in Madina aan de New and Old Road open riolen
langs de weg, dus als ik even wilde oversteken...jah toch maar even
springen...
|
||||
|
zijn twee jonge mensen die een maand lang van de gastvrij hebben genoten en Ghana in hun hart hebben gesloten. ________________________________
Muziek en mango's
Joop! Heel blij dat we Ken en Ireen en Selali en Selly en Radama en de hele familie hebben ontmoet en dat we in Madina telkens konden terug keren; dat voelde als thuis komen. Te gek dat we elkaar daar getroffen hebben, dat moeten we nog eens doen.
Voor nu eerst een groet uit Amsterdam,
|
||||
|
gaan al een aantal jaren met Joop Visser
mee naar Ghana en helpen hem
zijn droom (letterlijk) op te bouwen.
Hier het verslag van dit jaar.
__________________________________
GHANA 2008
Toen wij dit zagen aankomen hebben wij de stoute schoenen aangetrokken en zijn na overleg met de timmerman het hout voor het tweede dak gaan kopen. Dat hebben wij zelf gedaan, omdat wij dachten goedkoper terecht te kunnen. Ook wij deden daar een dag over en dat was een hele belevenis. Eerst Alex, Anthonie en Ken “the woodmarket”opgestuurd om het hout uit te zoeken volgens onze specificatie. Toen kwamen zij terug en ging ik mee om te kijken of dat hout geschikt was. Toen dat was gebeurd, moesten zij weer langs om over de prijs te onderhandelen. Toen kwamen zij terug met de bedragen en de rekeningen. Ze kregen van ons het geld en gingen betalen. Toen moest het transport naar de bouw geregeld worden.
We dachten dat we klaar waren,
maar het hout kwam toch niet op het moment dat wij dachten. Door het
slechte weer, een leverancier die niet op tijd de dakplaten leverde,
kwam het transport veel te laat op de
De laatste maandag dat wij daar waren is de timmerman begonnen met het tweede dak. ’s Morgens, op de donderdag dat wij vertrokken, kwam er een nachtwacht, onze toeverlaat Frankie, melden dat alle balken, platen en de folie al op het tweede dak gelegd waren en dat zij nu bezig waren met de tengels en de panlatten. Dit hadden zij in vier dagen voor elkaar gekregen. En was tien dagen sneller! Over leren gesproken, fantastisch, en daar gaan we voor.
De afspraak
is gemaakt, dat wij het laatste deel van zijn aanneemsom pas betalen
als, hij ons een foto stuurt waarop duidelijk zichtbaar is dat de
pannen er heel en netjes opliggen.
Wij zijn blij dat we weer terug zijn maar nog blijer dat de missie gelukt is. Wij danken hierbij iedereen die financiëel iets bijgedragen heeft aan het project. Als er mensen zijn die hierdoor in de verleiding komen om mee te doen, dan kan dat. Uw giften zijn altijd welkom.
We hopen zo volgend jaar door te kunnen gaan met het gastenhuis.
Adri en Koos Batist
|
||||
Hier komen (uw)
verhalen/artikelen te staan.
Na een bezoek aan Cape Coast (met
de bus) en Elmina (overnachting in Bridge House) en later in de week
naar de watervallen van Ho Hoe, stond ook nog een bezoek aan The Father
Joop Visser School op het programma. Bij aankomst stond de klas buiten
aangetreden en zong ons een hartelijk welkom toe! Akwaaba. Dat voelden
we ons zeker.
vloeren af te werken en de muren effen te pleisteren aan de binnen- en
de buitenkant. Er moeten nog plafonds in de slaapkamers en op de gangen
op de eerste verdieping komen. Op de begane grond moet er waarschijnlijk
ook nog een plafond in, maar dat is voor latere zorg. Alles moet nog
geschilderd worden en ook moet het glas moet nog geplaatst worden. De
houten trap naar de eerste verdieping is besteld en ook is de stalen
noodtrap besteld. De noodtrap is op het allerlaatste moment besteld
omdat we even de veiligheid over het hoofd hadden gezien. Nu kan men op
de begane grond en op de eerste verdieping op twee plaatsen het pand
verlaten.
wij
leven in Europa. 's Avonds zitten we bij kaarslicht, als de batterijen
leeg zijn. Water moet gebracht worden; het toilet is een hudo*,
zoals vroeger bij de jeugdbeweging. Elke dag boodschappen doen, want een
koeling is er niet. Drinkwater moeten we kopen in flessen. Ga maar doen!
Maar dat wisten we al en ik heb er voor gekozen, wel tijdelijk
natuurlijk, maar dan nog.
Bij
ons in Oyarifa komt ook elektra. Joop zit hier in de buurtcommissie als
secretaris. Nu blijkt, dat daar ook zulke praktijken voorkomen. Er is
geld betaald aan een ambtenaar van de gemeente om de weg een beetje
begaanbaar te maken. Kosten: 850 cedis. Er is 500 betaald, maar er is
nog niets gebeurd. Joop heeft een brief geschreven en alles is in rep en
roer. De mensen komen langs bij Joop met de gekste verhalen, maar zelf
hebben ze niets gedaan. Alle anderen zijn verkeerd bezig geweest. Joop
hoort alles aan en zegt dan precies waar het verkeerd is gegaan. Hij
zegt dan ook in de brief, dat er al betaald is en dat er niets gebeurt.
De chef van de man, die het geld heeft ontvangen, leest dit, maar
schrikt ook Want hij heeft ook een deel van het geld gekregen. Dus ook
hier brand bij de ambtenaren. Maar de shovel
komt er aan, dat weten wij zeker.
heb twee keer geprobeerd om in Medina aan het e-mailen te geraken, maar
twee keer viel de stroom uit, dus ik ging onverrichter zake weer naar
huis.
van
de timmerlieden, dan lukt het om het gastenhuis waterdicht te krijgen.
De rest kunnen ze dan in verschillende fases doen. Zoals de kozijnen
plaatsen. Dit zal Anthonie verzorgen. De ramen plaatsen, ook door
Anthonie of een van zijn medewerkers. Het schilderen doet Joop zelf.
Kakra zal een noodtrap maken van staal aan de buitenkant.
Nou,
dat is mooi meegenomen hier, want dat scheelt 170 cedis
Toen
ik de airport uit liep voelde ik heerlijk zo’n warme deken over me heen
komen...jah ben nu echt in een tropisch land, en voelde me meteen als
een vis in het water! 
De
volgende dag ben ik samen met Seli(het zusje van Irene), Madina
ingegaan, ik heb verschillende scholen bezocht, zo heb je de
overheidscholen, deze zijn heel groot, met weinig faciliteiten en hele
grote klassen. En je hebt de katholieken scholen, dit zijn private
scholen, waar beter voorzieningen zijn waardoor beter onwijs gegeven kan
worden. Het verschil tussen de scholen kun je zien aan de uniforms die
gedragen worden. Meisjes hebben net als jongens kort haar, mij is gezegd
dat de reden is voor het korte haar van de meisjes, dat ze niet met hun
haar kunnen spelen tijdens de les. 
De
markt leeft! Al die kleuren, geuren..fruit, groentes, gerookte vis,
kruiden....je moet het mee maken! En heel veel vrouwen die druk aan het
onderhandelen waren. 
Natuurlijk
kon een dagje strand niet overgeslagen worden en daarvoor had ik een
heerlijke luie zondag voor. We hebben lekker aan het strand gelegen en
daarna herlijk het koude water in...haha. Het strand is best
interessant, omdat je op het strand verschillende nationaliteiten ziet.
Waaronder ook veel mannen uit India, dat maakte mij natuurlijk een zeer
interessant persoon. Misschien wel een beetje te interessant. Maar ik
werdt goed beschermend door Selasi en Micheal. 
Naast
het project probeer ik zoals ik al eerder heb vertelt zoveel mogelijk
verschillende vrijetijdsmanagement activiteiten te ondernemen, zolang de
omstandigheden dat toelaten……. Ik ben een echte Stars of the Future (Idols)
fan geworden…owh echt als je dit hoort die meiden en jongens kunnen
zingen en dansen….helemaal geweldig !!
Gomoa
Fetteh Feyenoord
In
de planning stond dat ik eerder Gomoa Fetteh Feyenoord zou bezoeken,
maar een strakke planning aanhouden als in Nederland is zeer moeilijk.
Mijn laatste woensdag in Ghana heb ik een bezoekje gebracht aan
Feyenoord Ghana. Het was een lange rit en we waren met de hele familie
(Ken, Irene, Selali, Seli and Selasi). Het ligt echt heel erg afgelegen,
op een gegeven moment was het zo stil dat we onze twijfels hadden of de
Feyenoord borden wel echt waren. Maar daar was het, het complex van
Feyenoord Ghana. Het zag er mooi uit! Ik heb daar nog gesproken met een
trainer en het rondgelopen met Feyenoord personeel. 
Ik
kan niet zeggen dat ik weinig heb meegemaakt. Zo ben ik ook naar de 19th
National Marketing Performance Awards geweest, deze awards worden
uitgegeven door CIMG, Chartered Institute of Marketing Ghana. Dit is een
van de belangrijkste Gala’s in Ghana en Ken mocht hier optreden.
Allemaal belangrijke vertegenwoordigers van grote en kleine bedrijven
waren aanwezig, zo was bijvoorbeeld ook de grote baas van MTN aanwezig,
dit bedrijf kun je goed vergelijken met Vodafone, MTN is nu alleen nog
maar verkrijgbaar in Africa. 
Na
de eerste dagen Madina reisden we naar de Volta regio, naar Ho.Daar
ontmoetten we Dickson met wie we in de gevangeniskroeg van Ho ("save and
cheap") een pils gingen drinken. Een week lang heeft hij ons van alles
laten zien en we gingen een dag mee naar een klein dorp waar hij boeren
uitleg gaf hoe ze honing konden maken.
Amezope
geweest en bij de waterval en we sliepen buiten Ho in het gastenverblijf
van de leerboerderij van Dickson.
over
de Ghanesen die in het Nederlandse leger vochten in Nederlands Indië.
Via de hectiek van Kumasi toen naar het noorden. In Tamale bezochten we
het nieuwste voetbalstadion van Afrika en verder waren we te gast in een
dorp waar de chief ons toestond bij de heilige plaatsen te kijken en
waar we mee kregen hoe de vrouwen pindakaas maken en nog veel meer, we
hadden een gastheer die ons rondleidde in T
amale,
een stad vol fietspaden en heel anders dan Accra.
Zo,
Adri en ik zijn weer terug uit Ghana. Dit jaar zijn wij daar voor de
vijfde keer geweest.
Boven verwachting stond het
project er bij zoals afgesproken vorig jaar. Het huis van Joop was
gemetseld tot een hoogte van 2,57 m. Hier moeten dan alleen de
topgeveltjes nog op en dan is zijn woning ook gemetseld. Dan kunnen
de daken er op en dat was de bedoeling voor dit jaar. Zoals te
verwachten was het weer erg warm en vochtig. Ook het weer in Ghana
is van slag. Juni moet in principe de fijnste maand zijn. Beetje
bewolkt, zodat de zon geen vrijspel heeft en af en toe een
verfrissend buitje. Maar nu is het warm en vochtig en flinke buien,
waarin binnen een kwartier ongeveer 10 cm water valt. Je hebt er
weinig last van maar de onverharde wegen zijn daarna voor een paar
dagen onbegaanbaar. Wij zijn erg voorzichtig met het rijden, maar
hebben toch een keer vastgezeten. En Adri zat dan ook volledig onder
de modder toen zij hielp bij het loskomen. Maar daar gingen wij niet
voor. Er moest gebouwd worden. Eerst iemand zoeken die de daken kon
maken. Die hadden wij snel gevonden. Dan het hout kopen. Dat duurt
een hele dag. Bij het eerste dak hebben wij de timmerman, die het
dak zou maken, zijn gang laten gaan. Hij kreeg de opdracht koop: het
nodige hout voor het bedrag. wat ik ervoor uitgetrokken had, en laat
ons weten wat het kost. Wij hadden een begroting, dus dat was onze
richtlijn. Toen hij terug kwam waren wij verheugd want het was
binnen de begroting. Wij begonnen al stiekem te denken aan het
tweede dak. Het hout mocht gekocht en op het werk afgeleverd worden.
Dat was binnen twee dagen geregeld. Dus een week na onze aankomst
kon men beginnen met het dak. Dat werd volledig in het principe van
handwerk uitgevoerd. Er kwam geen machientje
aan te pas. Voor ons in
Europa onbegrijpelijk maar dáár de werkelijkheid. Grote schuine
kanten voor de nokgording en de muurplaten werden met een blokschaaf
er aangelopen. Iedere balk werd met de hand afgezaagd. Alle lassen
werden met de handzaag gemodelleerd. Gaten voor de bouten met de
hand geboord. Prachtig om te zien maar economisch en efficiënt
onverantwoord. Maar dit is Ghana, zo hoort dat. Zo heb ik dat
geleerd en zo kunnen wij het. Maar gaan we daar wat aan doen? Kleine
dingen uitleggen waarom men het anders moet doen? Technisch
eenvoudige hulpmiddelen aanreiken. Alles heel klein en eenvoudig.
Niet om dat zij dom zijn, maar om hun aangeboren cultuur een klein
beetje om te buigen. Logisch denken, eenvoudig denken en niet letten
op wat geweest is. Als het sneller kan, doen. Als het minder
inspanning kost, doen. Zo heb ik uitgelegd het principe van een
dommekracht. Op een bepaald moment staan er drie Ghanezen met alle
macht aan een balk te duwen en te trekken om deze op hoogte houden,
zodat een vierde er een draadnagel er in kan slaan om deze vast te
zetten. Toen heb ik voorgedaan, met een balk en domp, om dit met een
persoon te doen en die deed het
ook
nog eens met een voet en had zijn handen vrij om wat vast te houden.
Maar de rest van de bouw hebben zij dat ook gedaan: 100% winst.
Regelmatig was ik in discussie met de Ghanezen over de maatvoering.
Dan mis je de Gamma, want al het hout hier is ruw gezaagd en is
gevarieerd in zijn afmetingen. Daar kan zomaar anderhalve cm in
zitten. Probeer daar maar eens een vlak dak mee te maken. Als zij
een lat moeten zagen kan daar ook zomaar een cm verschil in zitten
en ga zo maar door. Ik heb al de bijnaam van “Mister one cm”. Maar
met enige uitleg zijn we toch tot elkaar gekomen en na 14 dagen lag
er toch maar een mooi dak op. Geheel op onze manier, balken, platen,
folie, tengels en panlatten. De bamboe-tiles komen later, maar die
passen er precies op.
bouwlocatie
en raakte vast in de modder. Wagen lossen in het donker, nachtwacht
er bij tegen diefstal, en de volgende dag regelen dat we het hout
wel op de juiste plek kwam. Dit kostte weer extra geld. Maar
uiteindelijk was alles er. 
