|
2 African dreams…
(binnengekomen) februari 2011
____________________________

Najaar 2010 had ik het
genoegen ruim 5 weken te gast te mogen zijn bij mijn oude schoolmaat
Joop in Ghana. Ik was hem toevallig – na zo’n 45 jaar – weer op het
spoor gekomen via internet en zijn eigen, jawel, ‘African Dream’ site.
Meteen een mailtje
gestuurd en ook vrijwel direct een reactie die wel duidelijk maakte dat
hij ‘Sjengske van de bakker in Brabant’ nog wel kende en wat
belangrijker was, hij nodigde me meteen van harte uit om hem op te
zoeken in zijn zojuist bijna gereedgekomen en zelfgebouwde compound (zie
de eerdere verslagen van Koos ‘de perfecte architect’) van African Dream
met eigen gastenverblijf.
Dit was niet veel
minder dan een geschenk uit de hemel, aangezien ik het idealisme uit
mijn jeugd om in Afrika mensen te helpen nooit ben kwijtgeraakt, ook al
heb ik ooit– anders dan Joop – afgezien van een leven als missionaris.
Al die tijd heb ik mijn eigen kleine ‘African Dream’ stiekem behouden en
na pensionering vond ik het dan ook tijd om te kijken of er niet iets
nuttigs voor me te doen zou zijn in Afrika. Daar leek het me nooit te
laat voor, al bleek een reguliere weg daartoe al snel wat moeilijker
begaanbaar dan gedacht. Joop’s uitnodiging was dus niet aan dovemans
oren gericht!teen bij aankomst bleek eigenlijk al dat het een prima
keuze geweest was om daadwerkelijk te gaan, hoewel mijn echtgenote (nog)
niet mee ging om toch vooral mijn ideaal niet in de weg te staan. De
ontvangst was meer dan wat je zelfs van een oude maat mag verwachten,
zeker met de bijdragen van zijn Ghanese vrienden en kompanen in zijn
Dream, Emefa en Ken, Selali, Sesi en Selii, overweldigend warm! En dit
is zo al die tijd gebleven. Ontbijten met muziek van Ken en ‘s avonds
regelmatig een drankje met muziek van Ken, dan duurt een dag nooit lang,
ook al begon die voor mij doorgaans wat onbetamelijk vroeg….!
Met Ken ben ik o.a. een
dag te gast geweest bij een soort sekte van ‘Daughters of Sion’, die een
vrouwendag hadden en waar Ken als zanger/entertainer optrad. Geweldig
hoe hij dat doet en ter plekke toepasselijke teksten verzint (...zelfs
dat hij zelf dagelijks bacillenkiller Sidalzone gebruikt (??), het
product van de sponsor van dit alles!).
Op de compound heb ik
slechts wat aan de ‘finishing touch’ mogen bijdragen door het mee- en
aanbrengen van een 50-tal Hollandse spotjes, die wat warmer licht
verspreiden dan de gebruikelijke Ghanese knotsen van spaarlampen, die
ook met een fraaie knal blijken te kunnen exploderen trouwens...
Wat me het meest
aansprak was dat Joop me meenam naar het naar hem genoemde schooltje in
Zenu, zo’n 17 km van Oyarifa, maar wel meer dan een uur rijden met Ken
of de taxi over vaak nauwelijks bestaande wegen.

Ik trof daar een
enthousiast echtpaar Mary en Anthony, die samen met een aantal veelal
jonge docenten, een complete basisschool runnen. Gestart in 2003 als
ideëel privé project met een handjevol leerjongens en meisjes van
Anthony als kunstenaar/houtbewerker, krijgen er nu zo’n 300 (!)
leerlingen dagelijks les én een op school bereide warme maaltijd in een
zelf bij elkaar gescharreld, maar degelijk gebouw van steen met
golfplaten dak. Ik was diep onder de indruk, temeer daar ik –zelf een
leven als docent achter de rug- zag dat het niveau van de lessen heel
behoorlijk was. Alles gaat in het Engels, toevallig mijn specialiteit,
en ik had van een uitgever in Nederland heel modern onderwijsmateriaal
Engels voor de basisschool mee gekregen, inclusief prachtig
geluidsmateriaal met liedjes, iets wat de kinderen overal, maar zeker in
Afrika, erg aanspreekt. Hier in Moergestel zouden ze er jaloers op
zijn...! Nu moest er nog wel een cd speler komen natuurlijk...maar niet
alleen die. Joop had een keer een thermometertje bij zich en zag tot
eigen verbazing dat de temperatuur in de lokalen opliep tot boven de 35
graden! Wat wil je, met een dun golfplaten dak en een onbarmhartig
geselende zon...voor niemand te harden, en slechts 2 lokalen voorzien
van plafondventilators! Dezelfde avond heb ik een bewogen mailtje met
enkele fotootjes naar familie en vrienden gestuurd (gelukkig deed de
stroom en het net het even tegelijk). Het resultaat daarvan was dat bij
mijn vertrek 5 weken later alle lokalen die dingen hadden, enkele
(allang) noodzakelijke zaken waren aangeschaft, het door een storm
vernielde zeil van de eettent was vernieuwd , etc.. Allemaal kleine
druppels misschien op de bekende plaat, maar wat een genot om die blije
gezichtjes te zien. Dat was mijn oude ‘dream’!
Tussendoor ben ik
enkele dagen alleen op reis geweest, naar de kust en naar Kumasi en
Nkoranza, waar ik nog een mooi project ‘Hand in Hand’ bezocht, waar een
jonge dorpsgenote elke zomer 5 weken vrijwilligerswerk doet met door
familie verstoten geestelijk gehandicapte jongeren. Petje af hoe ze daar
een warm thuis voor weten te scheppen!

Ja, en Joop dan? Nou,
die is weer net zo onmisbaar op zijn plek nu als hij waarschijnlijk
eerder overal in Ghana (en Rotterdam?) geweest is. Ik heb daar enkele
staaltjes van mee mogen maken, bv. in Nima, een deel van
Accra, waar je
wellicht liever niet alleen rondloopt als blanke, maar waar Joop als een
heuse koning van sociale bewogenheid wordt onthaald. Ook de school zou
het moeilijk redden zonder zijn inbreng. Overal wordt zijn raad voor
gevraagd, tot voor de agenda van een oudermeeting toe.... en de compound
is een soort toevluchtsoord aan het worden voor mensen in nood, of dat
nu een ziek kind en geen geld of huwelijksproblemen betreft. Ook Emefa
speelt haar rol daarin met het aanhouden van een voorraadje medicijnen
bv. en haar Afrikaanse kijk op de zaak. Het gastenverblijf wordt ook al
volop benut. Verscheidene gasten dienden zich aan tijdens mijn verblijf,
waaronder een jonge vluchteling uit Sierra Leone, die in Nederland maar
geen verblijfsvergunning kreeg ondanks volledige inburgering en een
vrouw en 2 kindjes....tegen de verwachtingen in kreeg Joop in Ghana
geregeld dat hij voorgoed terug is in Nederland en een baan heeft! Ook
een bezoek van Koos Batist en later ook Joop’s zus met echtgenoot zorgde
voor een gezellige aanvulling van het gastvrije nest... Jammer dat ik de
‘opening’ van het gastenverblijf met een heuse ‘Kerst Special’ op
kerstavond met kinderen van de school op de compound niet meer kon
meemaken. Deze ontmoetingsplek tussen culturen, die Joop met zijn
vrienden heeft gemaakt, verdient de steun, die elders op deze site
gevraagd wordt, ten volle. Ook u bent er welkom!

Het was wat moeilijk om
na bijna 6 weken afscheid te moeten nemen van dit nieuwe ‘thuis’, al was
ook het weerzien met mijn eigen Marijke, na 7uur vliegen en een in die
korte tijd zo’n 40 graden (!) gedaalde temperatuur, natuurlijk
hartverwarmend. Heel welkome warmte als je in alleen een dun Ghanees
bloesje op een besneeuwd Schiphol landt bij -8 graden....effe wennen
weer dus!
Jan van den Hurk

|
|
|
Oud-Beijerlanders in Oyarifa
(binnengekomen)
juni 2011
____________________________
Impressies van Kees
& Ria Boon

OCEAN VIEW
by: Ken Carbonu |
I’m walking
on, finding out,
whom am I supposed to be,
Yes I’m
walking on trying out to find a way,
I’ve been
searching for my destiny,
All the days
since I was born,
Yes I’m
walking on trying to find myself,
I’am
searching for a long long time,
Looking for
the day when I can be in control,
I’m looking
for a solution at the end. |
Met dit lied, gezongen door Ken
Carbonu waarbij hij zichzelf op de gitaar begeleidde, heeft hij zich wat
mij betreft zich muzikaal op de kaart gezet. Maar niet alleen muzikaal:
in de tekst klinkt door hoe hij in het leven staat, en waar hij naar toe
wil. Dit is zijn levensmotto.

Ria en ik verbleven van 1 tot 10
oktober 2010 in Ghana bij Joop, Ken & Emefa en de kinderen. Voor mij een
tweede ontmoeting met het land Ghana, voor Ria haar Afrika-doop. Het was
een bijzonder soort vakantie om tijdelijk een inwoner van Oyarifa te
zijn, het dorp in de buurt van de hoofdstad Accra, waar Joop en zijn
Ghanese familie hun leven leiden, beter gezegd delen met de
plaatselijke bevolking en de vele gasten. Er zal niet gauw een dag
voorbij gaan zonder bezoek: dan de buurman met een verzoek, werklui die
graag hun dagloon willen ontvangen, vuilnisophalers, oude vrienden die
even langskomen, een jong stel dat als touroperator belangstelling heeft
voor het bijna voltooide gastenverblijf enz.
Gesprekken en muziek zijn
belangrijke ingrediënten bij een bezoek aan Joop, en een lekkere bak
èchte koffie. Dit zijn de vaste elementen die ondanks stroomuitval
gewoon doorgang vinden. Soms zaten Joop en ik zwijgend achter onze
laptops om de mail te checken of anderszins het internet te bekijken.
Ook dat waren bijzondere momenten.
Na een bezoek aan Cape Coast (met
de bus) en Elmina (overnachting in Bridge House) en later in de week
naar de watervallen van Ho Hoe, stond ook nog een bezoek aan The Father
Joop Visser School op het programma. Bij aankomst stond de klas buiten
aangetreden en zong ons een hartelijk welkom toe! Akwaaba. Dat voelden
we ons zeker.
Een zaterdag in Accra om “even” een
tweetal zaken te regelen, neemt, een lekke band incluis, een groot deel
van de dag in beslag. De zojuist gemaakte pasfoto voor het nieuwe
paspoort van Joop vindt geen genade in de ogen van de medewerkster van
de Nederlandse ambassade (een megalomaan gebouw, gebouwd van onze
belastingcenten) zodat er opnieuw gereisd moet worden door het drukke
verkeer van de hoofdstad naar die ene winkel waar ze het tegen Westerse
prijzen (!) wel goed blijken te kunnen. Voor het sluiten van de
ambassade blijkt het nog wel net te lukken. Hoewel er voor de ambassade
niet gestopt mag worden door auto’s, werkt de beproefde truc van Ken
goed: gewoon je motorkap omhoog doen en wat water uit de fles in het
koelsysteem gooien. En als je dat nu maar lang genoeg rekt, kun je wel
even blijven staan…
Zondagmiddag 10 oktober zijn we met
onze ‘vaste’ taxichauffeur naar het vliegveld gegaan om Ria weg te
brengen. Zelf zou ik de volgende week nog blijven voor het geven van een
Daisy-training aan docenten om gesproken boeken te maken voor blinde en
slechtziende leerlingen. Dit vindt plaats in een gebouwtje van de Ghana
Blind Union, waar toevallig ook Deense optometristen zijn neergestreken
om gratis oogmetingen bij de bevolking. In die week is er ook onder
grote belangstelling een oogkliniekje geopend.

Leuk was het dat Ken en Emefa de
moeite namen om mij in het hotel op te zoeken, waar we op het houten
terrasje uitkijken over de oceaan. Op de hotelkamer heb ik nog een
opname gemaakt van een paar liederen van Ken. (Luister maar naar Ocean
View).
Tijdens de ‘white cane day’ op het
centrum werd ik ook vereerd door een bezoek van Joop himself. Dat Joop
een bekende verschijning in Accra is, werd mij ook daar duidelijk.
Op 17 oktober verliet ik Ghana.
Voor hoelang?
Gelukkig hebben we nog regelmatig
contact met vooral Emefa omdat Ria de kettingen die Emefa zo als
kunstenares maakt in Nederland verkoopt voor het project African Dream.
Zo blijven we op de hoogte van de ontwikkelingen in Oyarifa.
Klik op de foto om naar haar
website te gaan:

Wilt u wat bestellen,
mail dan naar:
africanart27@gmail.com
Kees en Ria Boon
 |
|
|
MAIL VAN KOOS 2.
Zondag, 20 december 2009
______________________
Hallo, hier is
de 2e mail uit Ghana. Dit heeft wat moeite gekost. Na 6
pogingen hebben wij dan nu een locatie, die stroom heeft en ook nog een
satellietverbinding. Nu nemen wij die verbinding wel zelf mee, maar
toch……. het werkt. Telkens was de stroom eraf, of de zaak sloot over een
half uurtje, of we kregen geen verbinding met de satelliet. Nu kom je er
wel achter in welke weelde
wij
leven in Europa. 's Avonds zitten we bij kaarslicht, als de batterijen
leeg zijn. Water moet gebracht worden; het toilet is een hudo*,
zoals vroeger bij de jeugdbeweging. Elke dag boodschappen doen, want een
koeling is er niet. Drinkwater moeten we kopen in flessen. Ga maar doen!
Maar dat wisten we al en ik heb er voor gekozen, wel tijdelijk
natuurlijk, maar dan nog.
Door al deze
toestanden kan ik ook de e-mails niet lezen. Het duurt zo lang voordat
het bericht te voorschijn komt, dat het veel te veel kost via de
satelliet. Dus daarom bij deze mijn excuus voor het niet beantwoorden
van de mails.
Zo, nu dan wat
nieuws uit Ghana:
met de bouw
gaat het uitstekend. Een deel van het dak , de nok en de muurplaten met
trekbalken*
liggen er al. Nu moeten wij met de
houten wanden gaan beginnen. Het heeft wat moeite gekost, om dat de
timmerlieden bij te brengen. Zij willen eerst het dak afmaken en dan de
wanden. Maar dat gaat niet, want de wanden hebben een dragende functie
voor het dak. Dan krijgen wij het dak nooit meer op de juiste hoogte.
Dus op een morgen eerst uitgelegd, hoe de belastingen op het dak werken
en dan gewezen op de noodzaak van de ondersteuning. Na een uurtje hadden
zij het door. Dus zijn wij nu al drie dagen bezig om alles voor te
bereiden. En a.s. maandag gaan we beginnen met het stellen van de
onderdelen. We hebben wat nieuwe tegenslagen gehad, maar dat mag de pet
niet kreuken.
Wij zien het
hier wel zitten, dat de doelstelling gehaald gaat worden.
Om nog iets
van hier te vertellen: Joop is verbonden als assistent- onderwijzer aan
een lagere school in Zeno. Nu is daar al elektriciteit, maar nog geen
meter. Daar is wel voor betaald, maar die is nog niet geleverd. Joop
gaat er achteraan om uit te zoeken wat er loos is. Er blijkt nu, dat de
man met al het opgehaalde metergeld, iets anders heeft gedaan. Nu: er
ontstaat een geweldige rel in het dorp, maar binnen twee weken komt er
een meter. Maar daarna komen ook de andere meters en er zullen koppen
rollen in Zeno
Bij
ons in Oyarifa komt ook elektra. Joop zit hier in de buurtcommissie als
secretaris. Nu blijkt, dat daar ook zulke praktijken voorkomen. Er is
geld betaald aan een ambtenaar van de gemeente om de weg een beetje
begaanbaar te maken. Kosten: 850 cedis. Er is 500 betaald, maar er is
nog niets gebeurd. Joop heeft een brief geschreven en alles is in rep en
roer. De mensen komen langs bij Joop met de gekste verhalen, maar zelf
hebben ze niets gedaan. Alle anderen zijn verkeerd bezig geweest. Joop
hoort alles aan en zegt dan precies waar het verkeerd is gegaan. Hij
zegt dan ook in de brief, dat er al betaald is en dat er niets gebeurt.
De chef van de man, die het geld heeft ontvangen, leest dit, maar
schrikt ook Want hij heeft ook een deel van het geld gekregen. Dus ook
hier brand bij de ambtenaren. Maar de shovel
komt er aan, dat weten wij zeker.
Wij denken
ook, dat wij niet de platen voor het dak hebben gekregen,
die we betaald
hebben. Ze zijn zo slecht, dat de lagen onderling
loslaten. We
zullen wat extra spijkers gebruiken.
Ik kan ook
niet regelmatig mailen met Adri, maar ik bel haar om de andere dag even
op. Even haar stem horen en dan gaat het wel weer.
Met ons
persoonlijk gaat het goed hier. Ook met de fam. Carbonu en de andere
personen hier op de plot.
Wij zaten om
elf uur bij RUFUS PARK om te e-mailen, maar zij gingen pas om twaalf
uur open. Het is nu zover. Voor twaalf uur drinken wij geen alcohol, dus
ik ga nu afsluiten, want ze komen de bestelling opnemen.
Het weer is
hier nog steeds warm met af en toe een buitje. Vannacht ben ik wakker
gehouden door een mug en dus heb ik om 1.30 uur mezelf ingesmeerd met
muggenolie. Daarna heb ik geslapen tot acht uur.
Zo, nu dit
allemaal geschreven is, kan ik weer met een gerust hart verder.
Heel veel
groeten van Joop en mij.
Koos

|
|
|
MAIL
VAN KOOS 1.
Vrijdag, 13
november 2009
________________________
Opeens
ben ik een e-mail aan het voorbereiden. Ik zit nu op de plot*
buiten in de schaduw aan een klein tafeltje op een plastic stoeltje
met de laptop van Joop. Buiten is de temperatuur 40 graden in de
schaduw. Toch waait er een lekker koel briesje en dat maakt het dan weer
lekker.
Het is nu tien over vier en de jongens zijn voor deze week klaar en
naar huis.
Jullie zullen wel begrepen hebben, dat wat de e-mailverzending betreft
het wat moeilijker is dan in het begin van dit jaar. We hebben namelijk
nog geen stroom voldoende om de laptop voluit te kunnen gebruiken. Ik
heb twee keer geprobeerd om in Medina aan het e-mailen te geraken, maar
twee keer viel de stroom uit, dus ik ging onverrichter zake weer naar
huis.
De vlucht was weer prima en de ontvangst als vanouds. Dus het bier stond
klaar. Na een paar dagen wennen zijn we de maandag erop begonnen: gelijk
goed er tegenaan. Het metselwerk is nu gevorderd tot de bovenkant van de
lateien*.
Daar moeten nog twee volle lagen bovenop en dan nog de twee topgevels.
Dat is het laatste metselwerk dan gaan we beginnen met het dak. Het hout
hebben we al binnen en de pannen ook, dus die zorgen zijn voorbij. Als
we nu ook uitkomen met de kosten
van
de timmerlieden, dan lukt het om het gastenhuis waterdicht te krijgen.
De rest kunnen ze dan in verschillende fases doen. Zoals de kozijnen
plaatsen. Dit zal Anthonie verzorgen. De ramen plaatsen, ook door
Anthonie of een van zijn medewerkers. Het schilderen doet Joop zelf.
Kakra zal een noodtrap maken van staal aan de buitenkant.
We hebben op de houtmarkt al ons hout gekocht, allemaal balken van 16
fth*
lang en ze zijn 5 x 15 cm, dat is mooi. Maar de balken die we krijgen
zijn variabel in lengte van15 tot 18 fth.
Gelukkig heb ik met 14 fth gerekend, dus we hebben voldoende en kunnen
dus ook wat extra’s doen. Met de multiplex platen is het wat minder
gesteld. We kochten 209 platen van 12 mm dik, 122 x 244 cm. We zouden
deze de volgende dag ophalen, maar 's avonds stond ineens de wagen op de
plot met de platen. Ze hadden ze besteld en de chauffeur was bereid om
door te rijden en het transport koste niets.
Nou,
dat is mooi meegenomen hier, want dat scheelt 170 cedis*.
De volgende dag ging ik even controleren of wij alle platen hadden
ontvangen. In 48 cm zitten 40 platen van 12 mm dik. Dus ik heb de stapel
nagemeten en kwam aan 24 platen meer dan dat we besteld hadden. Die
zouden we teruggeven als we klaar zouden zijn. Oké, zo gezegd zo gedaan,
maar ik vertrouwde het niet en ging de platen tellen. Nu kwam ik tot de
ontdekking, dat we niet alleen platen van 12 mm dik hadden gekregen,
maar ook van 18, 16 14 en 10 mm dik.
En nu komen we platen te kort. Dus heeft Joop een boze brief geschreven,
en aangegeven, dat hij verwacht, dat wij een aantal 12 mm platen erbij
krijgen en dat we de afwijkende maten zullen uitsorteren tijdens het
werk.
Als dit achter de rug is, krijgt de leverancier een telefoontje van ons
en dan kan hij de platen komen ophalen voor zijn rekening. Dat zal hij
niet leuk vinden en misschien ook niet doen. Wij wachten af!
De eerste tegenvaller hebben we inmiddels ook gehad en dat was, dat de
lateien twee keer gestort moesten worden. De eerste keer is geheel
mislukt. Dit komt hierdoor: de man die dit zou doen had het zand
en de cement al gemixt, zonder dat hij kon weten of de bekisting op tijd
klaar zou zijn. Dat was niet zo en dus heeft dit een nacht overgestaan.
Normaal zou ik dit afkeuren, maar de volgende dag hebben we er twee
balen cement aan toegevoegd en het toch geprobeerd. Ik dacht: "Dat heeft
hij meer gedaan" en heb dus de lateien laten storten. Toevallig werd ik
een beetje ziek, dus hebben de lateien vier dagen in de kist gezeten.
Dat moet voldoende zijn om te kunnen ontkisten. Bij het ontkisten werd
al gauw duidelijk, dat er iets niet goed was. De stukken beton vlogen om
onze oren. Alle hoeken braken af en bij controle was de beton nog niet
eens hard. Dus het besluit om te slopen was snel genomen. Het cement was
die nacht geheel uitgewerkt.

Wie dit zal betalen is nog niet beslist. Maar vandaag zijn de laatste
lateien gestort en al het sloopbeton is op een hoop gegooid. Maandag
gaan we weer verder. We lagen vóór op de planning, maar die voorsprong
zijn we nu kwijt. Nu gaan we proberen om bij het timmerwerk van het dak
en de wanden weer wat terug te verdienen.
Ik ben nu bij elkaar drie dagen aan de dunne geweest, maar verder gaat
alles hier goed. Nog geen controle van het rijbewijs gehad en ook niet
van de bouwvergunning, dus we zullen er het beste van hopen. De volgende
keer zal ik iets vertellen over dingen, die hier in Ghana allemaal
mogelijk zijn op het gebied van elektra.
Groetjes aan iedereen van Joop
en Koos

|
|
|
Ireen Poldervaart
is een jonge vrijetijdsmanagement studente van 22
jaar.
Zij is voor een
stage, in het kader van haar studie,
naar Ghana gegaan.
Doel van haar stage was om
een voetbaltoernooi
te organiseren in Madina.
_____________________________________________
Welcome to Ghana!
Mijn
eerste momentje begon al bij de gate van Schiphol, daar heb ik Frank
ontmoet, een Ghanees uit Zweden. Het was heel gezellig en maakt het
wachten veel korter. Uiteindelijk hadden we een uur vertraging, maar het
was een prima vlucht en goed verzorgd door KLM. Tijdens de vlucht heb ik
Peter en Steven ontmoet, zij zaten naast mij. Na een veilige landing,
hebben zij mij geholpen met mijn koffer en keyboard. Ondanks dat ik toch
een beetje last had van een gezonde spanning, voelde ik me eigenlijk
heel veilig. Steven heeft met mij gewacht tot dat Ken naar mij toe kwam.
Uiteindelijk heb ik drie e-mail adressen en telefoonnummer
uitgewisseld....to keep in touch.....
Toen
ik de airport uit liep voelde ik heerlijk zo’n warme deken over me heen
komen...jah ben nu echt in een tropisch land, en voelde me meteen als
een vis in het water!
Op
het moment dat ik Ken en Irene ontmoette was het helemaal goed. Thuis
aangekomen had Ken een liedje voor mij gemaakt en heb ik de rest van de
familie ontmoet. Daarna heb ik lekker geslapen, mijn eerste nachtje
Madina.
De
volgende dag ben ik samen met Seli(het zusje van Irene), Madina
ingegaan, ik heb verschillende scholen bezocht, zo heb je de
overheidscholen, deze zijn heel groot, met weinig faciliteiten en hele
grote klassen. En je hebt de katholieken scholen, dit zijn private
scholen, waar beter voorzieningen zijn waardoor beter onwijs gegeven kan
worden. Het verschil tussen de scholen kun je zien aan de uniforms die
gedragen worden. Meisjes hebben net als jongens kort haar, mij is gezegd
dat de reden is voor het korte haar van de meisjes, dat ze niet met hun
haar kunnen spelen tijdens de les.
Ik heb al twee huwelijksaanzoeken gehad....haha...En soms is er
verwarring, waar komt dat meisje nou vandaan?!...is ze van China of is
ze van India….en dan is het Europa ?!
De
markt leeft! Al die kleuren, geuren..fruit, groentes, gerookte vis,
kruiden....je moet het mee maken! En heel veel vrouwen die druk aan het
onderhandelen waren.
Ken’s passie is absoluut 100% muziek! Daar bewonder ik hem voor. Uit het
niets is daar weer een prachtige song en altijd met een diepere
boodschap. Maar ik ben bang dat ik aan het eind van dit avontuur ook een
song moet gaan zingen...haha....dat wordt nog een feestje...!!
Samen met Seli en haar beste vriendin Christien ben ik naar de Trade
Fair in Accra geweest. Trade Fair kun je eigenlijk goed zien als de
huishoudbeurs..maar veel minder vrouwen, ellebogen werk en karretjes.
Het zijn twee grote hallen met daarin allemaal standhouders die,
kleding, audio, sieraden...etc...verkopen.
Football project
Vanaf het moment dat ik ben aangekomen is mijn project al begonnen.
Iedereen doet hier aan netwerken. Je praat en vertelt. Irene is een
groot voetbalfan en gaat met mij de stadions van Accra laten zien. Dit
is echt een voetballiefhebbendland!!! Met zo veel passie & plezier!
Maandag worden er veel toernooitjes gespeeld bij ons achter op het veld,
dan zal ik samen met Ken coaches benaderen voor mijn project. Het echte
organiseren gaat deze week beginnen. Mijn project wordt zeer serieus
genomen en gaat op dit moment eigenlijk sneller dan de planning.
Project; week drie
Uiteindelijk ben ik hier natuurlijk voor mijn project en het gaat goed
met mijn project. Vandaag hadden we een tweede meeting met de coaches en
woensdag wordt het toernooi gehouden. Heel spannend!!! Dus tot zover heb
ik niets te klagen en gaat het voorspoedig….(het gaat wel allemaal super
relaxed…haast, stress en ik heb het druk druk druk kennen ze hier
volgens mij niet).
Het
project in een notendop....
Ik ben in mijn derde week en alles gaat goed, ik loop volledig op schema
als het gaat om mijn project. Woensdag was mijn grote dag!
De dag was daar en het begon al niet zoals ik het wilde, een mooie
blauwe lucht, een zonnetje en een koel briesje...Toen ik uit het raam
keek kreeg ik een andere verrassing....regen, regen, regen en hard....ik
zag mijn toernooi, mijn dag al helemaal in het water vallen...maar goed
een Ghanaian blijft optimisch en positief denken, dus ik ging mee in die
flow....Eind van de ochtend was de regen gestopt, alle team, coaches,
scheidsrechters waren op tijd aanwezig, lijnen waren gelegd en het veld
lag er verder goed bij (geen gras maar normaal gesproken wel erg vies
met afval). Het was uiteindelijk een geweldige middag! Het was gezellig,
er werd fanatiek, serieus goed voetbal gespeeld en lekker gegeten en
gedronken en er was veel belangstelling van omwonende en
voetballiefhebbers.
KIP
Mijn lichaam had wat opstart problemen, moest even wennen aan het
klimaat, het eten en de dagindeling.... met eten ben ik nogal
voorzichtig...dit is het land van KIP!!! Heel veel KIP...haha...gedroogde
vis, rijst, brood, en banku (het is een soort deeg), Fufu en Kenkey.
Maar vooral veel en zwaar eten. Daarnaast drink ik veel thee en water.
Kip
moment (voor iedereen die me een beetje kent.....als ik een beetje kan
zien dat het van een dier is...dus bot of graat....dan haak ik af)
Dit ga je echt niet geloven..maar ik ben grensverleggend bezig geweest.
Ik dacht lekker kip, op het moment dat ik een hap wilde nemen had ik wel
even me twijfels, ziet kip er wel zo uit, maar goed ik was
hongerig...dus ik nam dapper een hap, en dacht nee Ireen je wilt nu niet
denken.....je wilt het niet weten....door kauwen meid en vooral blijven
glimlachen....en op dat moment zegt Seli wat ik precies aan het eten
was...the insides of chicken....haar lievelingssnack....owh dat was zo’n
naar moment. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik minder moeilijk ben
geworden.
Dance baby, dance...
Zoals een echt vtm-er het betaamd ben ik vrijdagavond los gegaan...Samen
met Seli en Christien en de boyfriends, Selasi and Micheal. Op weg naar
de city Accra in de zoals Micheal zijn auto noemt; The Black Night
Rider..haha goeie grap...want het ding rammelt nog al en is bijna geen
auto meer te noemen, was het ongeveer een half uurtje rijden. Eerst zijn
we naar Aphrodisiac geweest, een zeer chique club...maar Micheal en ik
waren de enige twee die de heupjes aan het los gooien waren...dus echt
gezellie..hmm....maar dat kwam helemaal goed in de club Yegoala...dat
was zo super!! Even tussen door voor de goede orde, iedereen houd van
muziek! Overal hoor je muziek en 's avonds op straat zie je overal
mensen dansen....owh dit is echt zo geweldig! En ik kan zeggen, dansen
dat kunnen ze hier onwijs!!..jah jah ook de mannen... zo sexy joh...haha....En
voor de ladies..het komt vanuit de heupen en dan je billen
draaien...maar onthoud die heupen, dat is waar het begint. Verder kun je
het uitgaan goed vergelijken met het uitgaan in Nederland.
National Theatre
Donderdagavond ben ik samen met Seli, Christien, Selasi en Micheal naar
het National Theatre geweest daar was de Ghanese Idols, genaamd: Stars
of the future. Echt het was zo goed. Het waren drie jongens en drie
meisjes, het was echt een show vol enterainment!...het was een zeer
geslaagde gezellige avond.
Beach Labadi
Natuurlijk
kon een dagje strand niet overgeslagen worden en daarvoor had ik een
heerlijke luie zondag voor. We hebben lekker aan het strand gelegen en
daarna herlijk het koude water in...haha. Het strand is best
interessant, omdat je op het strand verschillende nationaliteiten ziet.
Waaronder ook veel mannen uit India, dat maakte mij natuurlijk een zeer
interessant persoon. Misschien wel een beetje te interessant. Maar ik
werdt goed beschermend door Selasi en Micheal.
Vrijetijd
Als VTM-er wil ik al mijn domeinen (sport, kunst & cultuur,
entertainment, evenementen, educatie, hospitality, toerisme, recreatie,
retail.... ) ook in Accra beleven. Zo ver ik nu kan vertellen zal ik
deze week naar een voetbalstadion van Accra gaan en naar het museum. Het
is goed om lekker bezig te zijn en je te bevinden tussen de mensen.
Natuurlijk mis ik thuis en jullie allemaal.... maar ik kan zeggen mijn
dagen vliegen voorbij... voordat ik het weet is het 6 uur en valt de
nacht.
Het is regenseizoen op dit moment in Ghana, dus gelukkig voor mij (omdat
ik nog al ondernemend ben haha) is het wat koeler. Ik denk rond de 28
graden ofzo met een breeze...heerlijk!! Donderdag hadden we een lekkere
harde regenbui gehad...toen kwamen de potje en pannetje te
voorschijn..want hier en daar lekt het dak een beetje...
This part I will write in English so Ken my caretaker can read it to,
because I can say that I have had a very warm welcome....and within two
days I could say that I felt at home. And now I think when the four
weeks pass by, I will be defining between two countries and two homes.
L.O.V.E.
In Nederland had je een tijdje geleden een programma op NET 5, genaamd
Grenzeloos Verliefd. Een Nederlands meisje is naar Ghana, Accra verhuist
voor de liefde van haar leven, Apollo. Voordat ik weg ging, kwamen de
goede grapjes….oe..Ireen….straks kom je ook thuis met je Apollo….Echt de
dijenkletser van de dag, natuurlijk!…….haha nee joh… ik heb helemaal
geen tijd voor Apollo, maar ik begrijp haar nu wel iets beter.
Uiteindelijk maak je die beslissing om te emigreren niet alleen voor de
liefde van je leven maar ook voor het land, met al haar mooie en minder
mooie kanten.
Heimwee
Heimwee, het is een soort van lelijke kribbel..het komt het en het gaat.
Vier weken geen woord Nederlands praten helpt. Ik kan dus totaal niet
wennen aan het weer. Het is heel raar de ene dag is het zo ongelofelijk
warm dat je bijna niets kunt doen en de volgende dag regent het hard en
is het koud (22 graden). Op zich echt koud heb je het nooit in
vergelijking met Nederland, maar dit weer schijnt nu winter weer te zijn
in Ghana. Het gevolg is dat ik al twee weken lichaamspijnen heb en
verkouden ben. Thuis en in de wijk heerst er Malaria….maar ik kan zeggen
elke avond slik ik mijn malariapilletjes…. en ik wordt heel erg goed in
de gaten gehouden door mijn familie hier. Het is apart weer maar je
hoort hier geen mens klagen over het weer…
Nog even over dat KIP moment…ik heb het hier ook maar even open en
eerlijk vertelt…owh het is echt een goeie grap geworden….
Activiteiten
Naast
het project probeer ik zoals ik al eerder heb vertelt zoveel mogelijk
verschillende vrijetijdsmanagement activiteiten te ondernemen, zolang de
omstandigheden dat toelaten……. Ik ben een echte Stars of the Future (Idols)
fan geworden…owh echt als je dit hoort die meiden en jongens kunnen
zingen en dansen….helemaal geweldig !!
Daarnaast ben ik ook nog naar het National museum geweest…was erg
interessant en heel erg klein. Daarna zijn we ook nog naar het Art
Centre, dit is een soort Turkse Bazaar idee. En onderweg diverse
monumenten gezien. In het weekend ben ik met Seli en Selasi naar de
Botanische tuin geweest op Aburi… Het was iets meer dan een half uurtje
rijden met de bus… Deze tuin ligt boven op een berg. Ik ben nog al een
meisje dat houdt van bloemen en niet zo zeer van bomen….en ik zag alleen
maar bomen, maar Irene neemt me de volgende keer mee naar Aburi en dan
zal het anders zijn…haha….maar het is een uitstekende picknick plek,
mocht je er ooit heen gaan!
TROUBLE
Na mijn toernooi, donderdag kreeg ik blaren op mijn handen, die op de
ouderwetse manier daar zijn behandeld en ik kan je zeggen pijn kun je
dan even niet omschrijven. Maar na verloop van tijd begon ik mij steeds
slechter te voelen. Zondag was de zus van Irene op bezoek. Gelukkig voor
mij is zij een dokter en kon ze mij meteen behandelen. Want ik had alle
symptomen van malaria en zodra je malaria hebt moet dat meteen behandeld
worden met een kuur (zeg maar gerust een paardenmiddel...poeh wat
krachtig). Ik heb me die maandag nog nooit zo naar gevoeld als toen,
maar ik wist dat ik in hele goede handen was van Irene en Seli en dat
gaf mij een rustig en goed gevoel, zover je dat kunt hebben. Dinsdag
ging het al weer een stukke beter en ben ik weer langzaam activiteiten
gaan doen, omdat ik woensdag heel graag naar Cape coast wilde gaan plus
mijn dagen geteld waren tot aan mijn vertrek terug. Dankzij de kuur, ORS
en de Cola ging mijn herstel erg snel.
Olympische spelen
De Olympische spelen heb ik wel een beetje kunnen volgen. Ghana
participeerde in de atletiek en in het boxen. Naast voetbal is boxen een
zeer populaire sport. Helaas was Ghana niet gekwalificeerd voor het
voetbal
The African dream van Ken
Ondanks dat ik me nog niet helemaal lekker voelde heb ik toch
geprobeerd om, om de dag een activiteit te ondernemen. Daarom had Ken
besloten dat ik een dagje met hem en Irene mee zou gaan. Rond rijden en
bezoekjes brengen aan bedrijven waar Ken contacten mee had. Zo ben ik
naar een groot Beverage bedrijf geweest waar Ken een optreden voor had
gedaan. Was nog best apart, want Ken had een kort gesprek (in een koud
koud kantoor) met de marketing manager, ook een vriend van Ken, en die
vriend vertelde mij dat hij ook een paar jaar terug naar Nederland was
geweest. Dus logisch ik vraag hem naar zijn ervaring. Hij begon vrij
snel te praten over zijn ervaring op de Wallen in Amsterdam....hoe ga je
daar nou op reageren?!...was dat het beeld dat alleen was achter
gebleven van Nederland...zo naar...en toen kwam het, Ireen deze ervaring
mag je niet missen, echt!....
Later die dag zijn we naar ‘The African dream’ van Ken geweest, zijn
prachtige nieuwe huis, het huis van Joop Visser en het gastenverblijf.
Het is allemaal nog in aanbouw. Owh het uitzicht is echt zo mooi! Als
het eenmaal zo ver is, is het the place to be!
Gomoa
Fetteh Feyenoord
In
de planning stond dat ik eerder Gomoa Fetteh Feyenoord zou bezoeken,
maar een strakke planning aanhouden als in Nederland is zeer moeilijk.
Mijn laatste woensdag in Ghana heb ik een bezoekje gebracht aan
Feyenoord Ghana. Het was een lange rit en we waren met de hele familie
(Ken, Irene, Selali, Seli and Selasi). Het ligt echt heel erg afgelegen,
op een gegeven moment was het zo stil dat we onze twijfels hadden of de
Feyenoord borden wel echt waren. Maar daar was het, het complex van
Feyenoord Ghana. Het zag er mooi uit! Ik heb daar nog gesproken met een
trainer en het rondgelopen met Feyenoord personeel.
Cape Coast: Emina Castle
Omdat we er een dagje uit van wilde maken zijn we na Gomoa Fetteh
Feyenoord door gereden naar Cape Coast, dat is ongeveer anderhalf uur
verder rijden. Aangekomen in Cape Coast hebben we een bezoek gebracht
aan het Emina Castle. In dit kasteel is de slavenhandel begonnen. We
hebben daar een uitgebreide rondleiding gehad. Het heeft op mij indruk
gemaakt, van de buitenkant en van een afstandje ziet het witte kasteel
er aantrekkelijk uit maar wat er daadwerkelijk gebeurde is zeer
betreurend. Dit was een moment dat je mee maakt en eigenlijk niet echt
goed kunt verwoorden op schrift.
Award gala
Ik
kan niet zeggen dat ik weinig heb meegemaakt. Zo ben ik ook naar de 19th
National Marketing Performance Awards geweest, deze awards worden
uitgegeven door CIMG, Chartered Institute of Marketing Ghana. Dit is een
van de belangrijkste Gala’s in Ghana en Ken mocht hier optreden.
Allemaal belangrijke vertegenwoordigers van grote en kleine bedrijven
waren aanwezig, zo was bijvoorbeeld ook de grote baas van MTN aanwezig,
dit bedrijf kun je goed vergelijken met Vodafone, MTN is nu alleen nog
maar verkrijgbaar in Africa.
Het thema van de avond was: Improving the work ethos of the Ghanaian.
The role of strategic marketing.
Zo
kreeg de beste marketing man en vrouw van het jaar een award, het
product van het jaar, de beste marketing student van het jaar....en ga
zo maar even door. Het werd ook live uitgezonden op televisie! Was echt
een super leuke avond, ik was ook zo blij dat Ken mij had uitgenodigd.
Grote markt in Accra
Ik had al verteld over de markt in Madina, en nu heb ik ook nog een
bezoekje gebracht aan de grote markt in Accra. Owh ik was zo bang dat ik
Seli of Selasi zou kwijt raken (die zorg was nergens voor nodig, want ik
werd zeer goed in de gaten gehouden), het was zo druk en vies. Maar zeer
indrukwekkend om te zien hoe er handel wordt gedreven en hoe blij en
vriendelijk de mensen zijn...want ik geef eerlijk toe als ik daar elke
dag moest werken...nee mij wil je dan niet meer kennen.

Hygiëne is niet zo als in Nederland, met eten was Seli voor mij altijd
heel voorzichtig, ze wist precies waar ik wel en niet kon eten. Hygiëne
is wel belangrijk maar lang niet vergelijkbaar met de Europese normen
van hygiëne. Zo heb je in Madina aan de New and Old Road open riolen
langs de weg, dus als ik even wilde oversteken...jah toch maar even
springen...
Kakkerlakken ik kan er niet om heen...beestjes/dieren nee voor mij hoeft
het niet. Maar jah je kunt er niets aan doen, ze zijn er toch, gillen of
op een stoel staan heeft echt geen zin joh...maar ik had wel me
kakkerlak momentjes, ben je lekker je blog aan het tikken trekt er op
eens een kakkerlak een sprint over je toetsenbord, ben je lekker aan het
koken, wat zie je vanuit je ooghoek een kakkerlak over de muur en ben je
net begonnen aan je ontbijtje, zet je bord even op tafel, heb je opeens
kakkerlak op je brood...
Mijn Hellogoodbye moment
Ik heb een prettige vlucht gehad met KLM. 6,5 uurtjes vliegen dus op
zich was het voor een lijnvlucht geen lange reis. Bij aankomst op
Schiphol verheugde ik me zo op dat Hellogoodbye moment (televisie
programma op nederland 1). Ik zag mezelf al helemaal uit de gate komen
en dat je dan zo warm ontvangen wordt door je familie. Daar ging me
HelloGoodbye moment...want ik kwam natuurlijk uit de verkeerde gate...geen
familie te bekennen....Jah dat was dan weer even jammer.....maar ik kan
zeggen ben blij om weer thuis te zijn !!
LEF!!
Dit was voor mij een zeer unieke ervaring, één die ik zeker niet had
willen missen, het was dan ook een geweldige belevenis. Daarom zeg ik
je, mocht je ooit de kans krijgen om een avontuur in Ghana of Africa aan
te gaan, ook al doe je het alleen, ik zeg je, je bent nooit alleen! Ga
het aan! Doe het gewoon! Vertrouw vooral jezelf, geloof in wat je komt
doen en maak contacten en blijf vooral lekker genieten! Dat is zo
belangrijk.
“Bent u toe aan een heerlijke ontspannen vakantie....en wilt u ultiem
genieten van ‘the African dream’....dan is GHANA uw bestemming!
“
I will miss Ghana and especially the Carbonu family, I love you all!!!
With Love
Ireen |
|
|
Arnold en Rixt
zijn twee jonge mensen
die een maand lang van de gastvrij
hebben genoten en Ghana in hun
hart hebben gesloten.
________________________________
Muziek en mango's
Joop!
hey hey, net het laatste stukje mango mee, na een weekend langs alle
ouders en Inge en Martijn natuurlijk, met heel veel cadeaus voor
iedereen, en mango's.
Nu dus weer terug op aarde, een beetje. Want Madina dreunt nog na. Wat
is het stil in Amsterdam, jemig, in heel Nederland eigenlijk, heel stil.
Geen kerk en geen claxon te horen, dus dan zelf maar veel zingen lawaai
maken.
Na
de eerste dagen Madina reisden we naar de Volta regio, naar Ho.Daar
ontmoetten we Dickson met wie we in de gevangeniskroeg van Ho ("save and
cheap") een pils gingen drinken. Een week lang heeft hij ons van alles
laten zien en we gingen een dag mee naar een klein dorp waar hij boeren
uitleg gaf hoe ze honing konden maken.
Geweldig, en heerlijk gegeten met de mensen daar. Ook in
Amezope
geweest en bij de waterval en we sliepen buiten Ho in het gastenverblijf
van de leerboerderij van Dickson.
Terug in Madina dook ik met Ken de studio in. We hebben samen meer dan 3
dagen gewerkt aan zijn liedjes en ook een volledig nieuw liedje
opgenomen: "Goodmorning Blues", gebaseerd op de versie van Leadbelly
maar volledig toegespitst op de mensen van Madina. Ken heeft er een hit
van gemaakt. Ondertussen namen Ken en Ireen ons mee naar het strand en
hebben we Accra beter verkend. Ook met Ken mee naar een optreden geweest
en dat was om verschillende redenen memorabel. We zagen wat er gebeurt
met Europeanen en wat Ghanesen doen als de versterker kapot gaat.
Toen zijn we gaan reizen, eerst Cape Coast en Elmina, forten en Kakoum,
maar ook het Java-museum, een onbekend verhaal
over
de Ghanesen die in het Nederlandse leger vochten in Nederlands Indië.
Via de hectiek van Kumasi toen naar het noorden. In Tamale bezochten we
het nieuwste voetbalstadion van Afrika en verder waren we te gast in een
dorp waar de chief ons toestond bij de heilige plaatsen te kijken en
waar we mee kregen hoe de vrouwen pindakaas maken en nog veel meer, we
hadden een gastheer die ons rondleidde in T amale,
een stad vol fietspaden en heel anders dan Accra.
Met een koffer vol cassettes en cd's met high life en hip life en
borborbor muziek kwamen we weer terug in Madina. Ken en Ireen hadden een
fantastisch plan uitgewerkt ondertussen en toen we langs de Katholieke
kerk reden, zagen we het spandoek al hangen: Zea en Ken Carbonu in
Concert: 'supporting the needy', free entrance, 21 july etcetera.
En zo stond ik die maandag samen met Ken op het podium van de oude
Katholieke kerk. Ken speelde en introduceerde Zea; ik speelde en
introduceerde Peter. Toen Ken weer, en ik weer, en we speelden samen en
de Salsa groep kwam dansen en het was een waanzinnige avond. Zo'n
concert had ik nog nooit eerder gedaan, en zo hadden de mensen in Madina
nog niet eerder een blanke over het podium zien springen en stuiteren,
ten minste, dat zeiden ze.
Dus een geweldige maand in Ghana, veel gezien en van alles ontdekt.
Rixt moet weer terug omdat ze een afspraak heeft met iemand van de film
archieven in Accra.
Ik moet weer terug omdat Ken me weer snel het podium op wil schoppen
daar. Oftewel, sparen maar.
Heel blij dat we Ken en Ireen en Selali en Selly en
Radama en de hele familie hebben ontmoet en dat we in Madina telkens
konden terug keren; dat voelde als thuis komen. Te gek dat we elkaar
daar getroffen hebben, dat moeten we nog eens doen.

Hier stuur ik ook wat foto's van de nieuwe huizen met dak!. We hebben
ook film van de huizen met Ken natuurlijk en dat komt allemaal op DVD
snel naar jullie toe.
Voor nu eerst een groet uit Amsterdam,
I'm coming!
Arnold en Rixt.

|
|
|
gaan al een aantal jaren met Joop Visser
mee naar Ghana en helpen hem
zijn droom (letterlijk) op te bouwen.
Hier het verslag van dit jaar.
__________________________________
GHANA
2008
Zo,
Adri en ik zijn weer terug uit Ghana. Dit jaar zijn wij daar voor de
vijfde keer geweest.
Boven verwachting stond het
project er bij zoals afgesproken vorig jaar. Het huis van Joop was
gemetseld tot een hoogte van 2,57 m. Hier moeten dan alleen de
topgeveltjes nog op en dan is zijn woning ook gemetseld. Dan kunnen
de daken er op en dat was de bedoeling voor dit jaar. Zoals te
verwachten was het weer erg warm en vochtig. Ook het weer in Ghana
is van slag. Juni moet in principe de fijnste maand zijn. Beetje
bewolkt, zodat de zon geen vrijspel heeft en af en toe een
verfrissend buitje. Maar nu is het warm en vochtig en flinke buien,
waarin binnen een kwartier ongeveer 10 cm water valt. Je hebt er
weinig last van maar de onverharde wegen zijn daarna voor een paar
dagen onbegaanbaar. Wij zijn erg voorzichtig met het rijden, maar
hebben toch een keer vastgezeten. En Adri zat dan ook volledig onder
de modder toen zij hielp bij het loskomen. Maar daar gingen wij niet
voor. Er moest gebouwd worden. Eerst iemand zoeken die de daken kon
maken. Die hadden wij snel gevonden. Dan het hout kopen. Dat duurt
een hele dag. Bij het eerste dak hebben wij de timmerman, die het
dak zou maken, zijn gang laten gaan. Hij kreeg de opdracht koop: het
nodige hout voor het bedrag. wat ik ervoor uitgetrokken had, en laat
ons weten wat het kost. Wij hadden een begroting, dus dat was onze
richtlijn. Toen hij terug kwam waren wij verheugd want het was
binnen de begroting. Wij begonnen al stiekem te denken aan het
tweede dak. Het hout mocht gekocht en op het werk afgeleverd worden.
Dat was binnen twee dagen geregeld. Dus een week na onze aankomst
kon men beginnen met het dak. Dat werd volledig in het principe van
handwerk uitgevoerd. Er kwam geen machientje
aan te pas. Voor ons in
Europa onbegrijpelijk maar dáár de werkelijkheid. Grote schuine
kanten voor de nokgording en de muurplaten werden met een blokschaaf
er aangelopen. Iedere balk werd met de hand afgezaagd. Alle lassen
werden met de handzaag gemodelleerd. Gaten voor de bouten met de
hand geboord. Prachtig om te zien maar economisch en efficiënt
onverantwoord. Maar dit is Ghana, zo hoort dat. Zo heb ik dat
geleerd en zo kunnen wij het. Maar gaan we daar wat aan doen? Kleine
dingen uitleggen waarom men het anders moet doen? Technisch
eenvoudige hulpmiddelen aanreiken. Alles heel klein en eenvoudig.
Niet om dat zij dom zijn, maar om hun aangeboren cultuur een klein
beetje om te buigen. Logisch denken, eenvoudig denken en niet letten
op wat geweest is. Als het sneller kan, doen. Als het minder
inspanning kost, doen. Zo heb ik uitgelegd het principe van een
dommekracht. Op een bepaald moment staan er drie Ghanezen met alle
macht aan een balk te duwen en te trekken om deze op hoogte houden,
zodat een vierde er een draadnagel er in kan slaan om deze vast te
zetten. Toen heb ik voorgedaan, met een balk en domp, om dit met een
persoon te doen en die deed het
ook
nog eens met een voet en had zijn handen vrij om wat vast te houden.
Maar de rest van de bouw hebben zij dat ook gedaan: 100% winst.
Regelmatig was ik in discussie met de Ghanezen over de maatvoering.
Dan mis je de Gamma, want al het hout hier is ruw gezaagd en is
gevarieerd in zijn afmetingen. Daar kan zomaar anderhalve cm in
zitten. Probeer daar maar eens een vlak dak mee te maken. Als zij
een lat moeten zagen kan daar ook zomaar een cm verschil in zitten
en ga zo maar door. Ik heb al de bijnaam van “Mister one cm”. Maar
met enige uitleg zijn we toch tot elkaar gekomen en na 14 dagen lag
er toch maar een mooi dak op. Geheel op onze manier, balken, platen,
folie, tengels en panlatten. De bamboe-tiles komen later, maar die
passen er precies op.

Toen wij dit zagen aankomen
hebben wij de stoute schoenen aangetrokken en zijn na overleg met de
timmerman het hout voor het tweede dak gaan kopen. Dat hebben wij
zelf gedaan, omdat wij dachten goedkoper terecht te kunnen. Ook wij
deden daar een dag over en dat was een hele belevenis. Eerst Alex,
Anthonie en Ken “the woodmarket”opgestuurd om het hout uit te zoeken
volgens onze specificatie. Toen kwamen zij terug en ging ik mee om
te kijken of dat hout geschikt was. Toen dat was gebeurd, moesten
zij weer langs om over de prijs te onderhandelen. Toen kwamen zij
terug met de bedragen en de rekeningen. Ze kregen van ons het geld
en gingen betalen. Toen moest het transport naar de bouw geregeld
worden.
We dachten dat we klaar waren,
maar het hout kwam toch niet op het moment dat wij dachten. Door het
slechte weer, een leverancier die niet op tijd de dakplaten leverde,
kwam het transport veel te laat op de
bouwlocatie
en raakte vast in de modder. Wagen lossen in het donker, nachtwacht
er bij tegen diefstal, en de volgende dag regelen dat we het hout
wel op de juiste plek kwam. Dit kostte weer extra geld. Maar
uiteindelijk was alles er.
De laatste maandag dat wij daar
waren is de timmerman begonnen met het tweede dak. ’s Morgens, op de
donderdag dat wij vertrokken, kwam er een nachtwacht, onze
toeverlaat Frankie, melden dat alle balken, platen en de folie al op
het tweede dak gelegd waren en dat zij nu bezig waren met de tengels
en de panlatten. Dit hadden zij in vier dagen voor elkaar gekregen.
En was tien dagen sneller!
Over leren gesproken,
fantastisch, en daar gaan we voor.
De afspraak
is gemaakt, dat wij het laatste deel van zijn aanneemsom pas betalen
als, hij ons een foto stuurt waarop duidelijk zichtbaar is dat de
pannen er heel en netjes opliggen.

Wij zijn blij dat we weer terug
zijn maar nog blijer dat de missie gelukt is. Wij danken hierbij
iedereen die financiëel iets bijgedragen heeft aan het project. Als
er mensen zijn die hierdoor in de verleiding komen om mee te doen,
dan kan dat. Uw giften zijn altijd welkom.
We hopen zo volgend jaar door
te kunnen gaan met het gastenhuis.
Adri en Koos Batist

 |
|